Contiene:
-Disputatio decimaseptima. Utrum ex mera vivus, aut plurium doctorum auctoritate semper præseumi queat prudenter, opinionem ipsorum firma aliqua ratione fulciri, etsi illam non enuntiarunt; atque adeo, an talis præsumptio ad eandem opinionem aliis quoque doctis viris probabilem constituendam sufficiat. (c. 3r)
Sententia affirmans opinionem ex sola viri docti, et probi auctoritate reddi probabilem exponitur. Cap. I. (c. 5r)
In quibus casibus mera viri docti et probi auctoritas ex sola præsumptione occultæ rationis opinionem probabilem alteri etiam docto possit efficere. Cap. II. (c. 10r)
Nullum ex allatis argumentis probare, meram unici doctoris probi, et periti auctoritatem sine ratione extrinsecus producta, ad opinionem probabilem aliis etiam doctis creandam satis esse. Cap. III. (c. 15v)
Præsumptionem rationis validæ apud unicum, vel plures etiam doctores latitantis ab expressa oppositæ opinionis doctorum firma ratione elidi, neque tum nudam eorum auctoritatem, seu eiusmodi præsumptionem ad probabilem opinionem doctis aliis viris conflandam satis esse. Cap. IV. (c. 17r)
Difficultates contra probatas duas assertiones expono simul ac diluo. Cap. V. (c. 85r)
-Disputatio decimaoctava. De corollariis præcedentis quæstionis. (c. 92)
Utrum, quando opinio censetur a doctis improbabilis, quia mera doctorum auctoritate, sine ulla ratione expressa, fulcitur, gravisque fundamento explicito oppositæ sententiæ adversatur, si quis vir doctus testetur, a selectam præclaram auctoris disputationem, in qua ea firmis rationibus productis, vere probabilis ostenditur; possit quoque ab aliis doctis hinc quoque dumtaxat prudenter iudicari probabilis. Cap. I. (c. 92r)
Nonnulli auctores, qui plus, quam par est, doctoris auctoritati largiuntur, breviter expenduntur, explananturque, aut refelluntur. Cap. II. (c. 100r)
Doctrina Zachariæ Pasqualigi circa hanc materiam ponderatur. Cap. III. (c. 106r)
An doctor classicus opinionem reddat probabilem etiam contra communem concilii sensum, quando rem de fide non definit. Cap. IV. (c. 112r)
Corruptela visitata vulgo sanciendi probabilitatem opinionis ex sola doctorum auctoritate adversus oppositam rationem everberatur. Cap. V. (c. 116v)
An opinione; quæ cuncta argumenta contrariæ opinionis obligationem imponentes probabiliter solvit, etiamsi nulla ratione positiva fulciatur, sit tamen hoc ipso probabilis. Cap. VI. (c. 119r)

Contiene:
-Disputatio decimanona. De variis circa sententiam certam documentis. (c. 124v)
-Disputatio vicesima. De viro docto sententiam aliquam certam ex principiis internis existimante, num possit simul oppositam opinionem ex aliorum doctorum auctoritate censere probabilem. (c. 131r)
Communis sententia decernens ab cogentem rationem alicuius opinionis non esse iudicandam contrariam improbabilem, exponitur. Cap. I. (c. 131r)
Varius quæstionis status distinguitur, exemploque controversiæ, an poenitens iniunctam a confessario iustam poenitentiam teneatur acceptare illustratur. Cap. II. (c. 134r)
Non licere viro docto opinionem habitam ab aliis doctoribus probabilem, ex contraria ratione, quæ ipsi evidens apparet, iudicare improbabilem antequam moralem diligentiam adhibeat in illa expendenda num vere sit evidens, et quænam sit talis diligentia moralis existimanda. Cap. III. (c. 136v)
Non posse prudenter a viro docto rationem censeri evidentem, cuius solutionem redditam, atque ab aliis æque doctis iudicatam probabilem animadvertit, nec potest eam evidenter arguere improbabilitatis. Cap. IV. (c. 139r)
Utrum vir doctus, cui contra opinionem valido nixam fundamento explicito, communiterque a doctoribus existimatam probabilem, venit in mentem efficax ratio, quam post adhibitam diligentiam moralem in ea examinanda, prudenter censet esse evidentem, certamve; etiamsi nullam talis rationis solutionem afferri videat, possit nihil ominus oppositam opinionem prudenter iudicare probabilem. Cap. V. (c. 142r)
An vir doctus, qui rationis a se post diligentiam moralem in ea examinanda adhibitam prudenter existimata evidentis solutionem expromptam, atque a viris doctis iudicatam probabilem legit, vel audit, si eam improbabilitatis palam convincat, de certitudine suæ sententiæ decedere, et oppositam adhuc probabilem censere debeat. Cap. VI. (c. 177v)
-Disputatio vicesima prima. De variis præcedentis doctrinæ corollariis. (c. 179r)
Qua ratione sententia, aut propositio improbabilis differat a temeraria. Cap. I. (c. 179r)
Utrum privato quoque doctori fas sit censuras ferre in aliorum doctorum sententias, et opiniones. Cap. II. (c. 183v)
Num sententia negans probabilitatem relinqus opinioni contra rationem prudenter iudicatam evidentem sit certa, an vero solum probabilis. Cap. III. (c. 186v)
Auctoritas doctorum quorumlibet non impedit, quo minus reputetur prudenter esse improbabile, quicquid perspicuæ rationi, vel legi absque legitima solutione adversari deprehenditur. Cap. IV. (c. 190r)
Quando externa doctorum auctoritas non detrhat opinioni improbabilitatem. Cap. V. (c. 204r)

Contiene:
-Disputatio vicesima prima. De variis præcedentis doctrinæ corollariis. (c. 1r)
Documenta practica opinionis improbabilis ex tradita fixaque sententia collecta. Cap. VI. (c. 1r)

Contiene:
-Disputatio vicesima prima. De variis præcedentis doctrinæ corollariis. (c. 1r) Documenta practica opinionis improbabilis ex tradita fixaque sententia collecta. Cap. VI. (c.1r)

Contiene:
-Disputatio vicesimasecunda. De conscientia. (c. 2r)
Affertur et ymologia et definitio conscientiæ, simulque explicatur. Cap. I. (c. 2v)
Qua ratione conscientia a cæteris moralium actuum mensuris distinguatur. Cap. II. (c. 6v)
Ad quam animæ partem conscientia spectet, et a quo habitu procedat. Cap. III. (c. 8r)
An iudicium conscientiæ presse sumptæ sit certum, et num omne iudicium practicum eo ipso sit eiusdem proprium. Cap. IV. (c. 19r)
Utrum definitio conscientiæ stricte acceptæ congruat conscientiæ certæ, erranti, probabili, dubiæ, et scrupolosæ. Cap. V. (c. 24v)
An recte conscientia informatam, et formandam dividatur. Cap. VI. (c. 34v)
Communes theologorum doctrinæ de conscientia erronea an recte a iurisconsulto leitonio, oppugnantur. Cap. VII. (c. 41r)
Quo pacto conscientia, et dubium deponi a doctoribus censeatur. Cap. VIII. (c. 59r)
An conscientia erronea, et dubium rite deponi queant ex mero voluntatis arbitrio sine ulla ratione. Cap. IX. (c. 67r)
-Disputatio vicesimatertia. De prudentia. (c. 79r)
Quid sit honestum, et in quo positum. Cap. I. (c. 79r)
Quo pacto recta ratio sit regula humanarum actionum. Cap. II. (c. 93r)
An iudicium prudentiæ sit semper infallibile. Cap. III. (c. 100v)
Quomodo prudentia de honestate per accidens iudicet. Cap. IV. (c. 114r)
-Disputatio vicesimaquarta. De iudicio prudentiæ, et conscientiæ ad honeste operandum necessario. (c. 117v)
An aliquod iudicium prudentiæ, et conscientiæ non certum, sed probabile dum taxat ad recte operandum sit satis. Cap. I. (c. 117v)
Diluuntur contrariæ difficultates. Cap. II. (c. 151v)

Contiene:
An fas sit operari cum scrupulo, etiam retento. Cap. I. (c. 159v)
An remedia pro curanis scrupulis a doctoribus approbata, at a leitonio reiecta, nihil ominus subsistant. Cap. II. (c. 166r)

Contiene:
-Disputatio vicesimasexta. De culpa, quæ in actione, vel omissione cum dubio negativo sociata contingit. (c. 175v)
Utrum operari cum dubio quocunque sit culpa, et quænam hæc qualisque sit. Cap. I. (c. 176r)
Utrum dubium morale negativum de veritate, vel honestate rei in se tam practicum, quam speculativum illicitam reddat operationem, et num ad hanc honestandam, necessario deponi debeat. Cap. II. (c. 185r)
-Disputatio vicesimaseptima. De observationibus celebri controversiæ, an pars tutior in dubio sit eligenda, rite definiendæ præviis, et necessariis. (c. 193r)
Quaenam sit pars tutior vel tuta, et num ante diligentiam indagandæ veritati adhibitam necessario eligenda; quæ item in mentis perplexitate amplectenda. Cap. I. (c. 193v)
Utrum grave incommodum, quod, amplectendo in dubiis tutiorem partem, subeundum est, satis per se sit ad tollendam obligationem eiusdem partis tutioris in dubiis sectandæ. Cap. II. (c. 202r)
Quid et qualis sit possessio, et num hæc libertati; legi voto ac similibus conveniat. Cap. III. (c. 206r)
UTRUM PRÆSUMPTIO ALIQUANDO STET PRO LIBERTATE. CAP. IV. (c. 213v)
An forum externum, quando non ducitur falsa præsumptione, cum interno semper consentiat. Cap. V. (c. 215v)
-Disputatio XXVIII. De tutiore in dubiis parte eligenda. (c. 222r)
An pars tutior in dubio sit necessario amplectenda in materia iustitiæ. Cap. I. (c. 222v)
Utrum in dubiis extra materiam iustitiæ conditio possidentis melior quoque sit, an vero parti tutioris sit adhærendum. Cap. II. (c. 255r)
Unde colligi possit, pro qua parte in dubio stet possessio. Cap. III. (c. 294v)
Utrum, quæ sunt facti, merito sint præsumenda in fubio; an vero probanda. Cap. IV. (c. 320r)
Prævia annotamenta ad contrarias difficultates e iure canonico sumptas diluendas. Cap. V. (c. 321r)
Utrum ex capitulo ad audientiam, aut ex capitulo significasti, [”¦] de homicidio, colligatur, tutiorem partem in dubio semper esse eligendam. Cap. VI. (c. 323r)
Utrum ex capitulo illud dominus, de clerico excommunicato ministrante constet, tutiore, in dubiis partem perpetuo esse amplectendam. Cap. VII. (c. 335r)
An ex capitulo iuvens, de sponsalibus, recte inferatur, tutiori parti in dubiis, semper esse adhærendum. Cap. VIII. (c. 346r)
Utrum ex aliis canonibus evincatur tutiorem in dubiis partem esse perpetuo sequendam. Cap. IX. (c. 352r)
RATIONES ADVERSARIORUM ALIUNDE DE PROMPTE EXAMINANTUR ET REFUTANTUR. CAP. X. (c. 357v)
Reiicitur Candidi Philalethi argumentum contra probatam assertionem recentissime fabricatum. Cap. XI. (c. 365r)
Alii difficultatum nodi ab homem leitonio compositi extricantur. Cap. XII. (c. 369r)

Contiene:
-Disputatio XXIX. De obligatione confitendi peccata mortalia dubia. (c. 1r)
An peccatum grave, si admissum dumtaxat vel iam subiectum clavibus, probabiliter iudicetur, sit confitendum. Cap. I. (c. 1v)
An quando sub duplici opinione probabili est, num contracta sit culpa lethalis, vel quæ commissa est, an fuerit mortales, sit confitendaa. Cap. II. (c. 11r)
Quænam sint peccata lethalia negative dubia, quæ ex communi sententia sunt necessario confitenda, et quando nam talia dubia in praxi queant accidere. Cap. III. (c. 18v)
Utrum quando aliquis negative dubitat, an peccatum mortale, quod a se fuisse patratum, certo novit, confessus sit, teneatur denuo illud confiteri, nec ne? Cap. IV. (c. 28r)
Auctores communis sententiæ obligantis ad confitenda peccata mortalia negative dubia recensentur, rationesque, quobus ab illis probatur, invalidæ ostenduntur. Cap. V. ( c. 41r)
Alia argumenta ad evincendum, lethalia crimina, etiam dubia tantummodo, esse poenitentiæ clavibus sacramentalibus subiicienda, a recentiore theologo excogitata perpenduntur, ac reprobantur. Cap. VI. (c. 44v)
Aliud eiusdem sententiæ communis fundamentum, et propugnaculum a traditione apostolica derivatur exponitur, et refellitur. Cap. VII. (c. 56v)
An sententia communi opposita, negans peccata mortalia negative dubia esse necessario confitenda, legitima probabilitate fulciatur. Cap. VIII. (c. 64r)
-Disputatio tricesima. De dubio circa valorem matrimonii. (c. 121r)
Utrum coniux qui matrimonium cum dubio, adeoque mala fide contraxit, teneatur debitum reddere alteri exigenti, ac minime dubitanti. Cap. II. (c. 130r)
Utrum coniux dubitans de valore matrimonii, possit debitum coniugale petere ab altero non dubitate. Cap. III. (c. 136r)
Utrum ex iure canonico colligatur, coniugem bonæ fidei, postea de valore, vel impedimento matrimonii dubitantem, non posse debitum coniugale exigere. Cap. IV. (c. 146v)
-Disputatio tricesimaprima. De dubio legis, præcepti, et voti. (c. 158v)
An lex in dubio negativo quemquam obliget. Cap. I. (c. 159r)
Utrum promissio, votum, vel iuramentum obligent, quando dubitatur, etsi verborum sensus non sit ambiguus, an tamen adfuerit animus promittendi, vovendi, aut iurandi. Cap. II. (c. 178r)
-Disputatio tricesimasecunda. De irregularitate facti, et iuris in dubio incurrenda. (c. 190r)
Utrum opinio negans irregularitatem in foro externo ob dubium commissi homicidii contrahi, sit probabilis, et num incurratur, quando dubium æque, vel magis propendet in eam partem, ut homicidium minime secutum sit ex proprio facto. Cap. I. (c. 190r)
An irregularitas ob dubium homicidii patrati contrahatur in foro conscientiæ ante iudicis sententiam in foro externo, quanvis etiam crimen occultum sit. Cap. II. (193r)
An ob dubium homicidii irregularitas totalis incurratur. Cap. III. (c. 203v)
An quando dubitatur de caussa data homicidio, irregularitas contrahatur. Cap. IV. (c. 207r)
Utrum irregularitas in dubio iuris contrahatur. Cap. V. (c. 218r)

Contiene:
-Disputatio XXXIII. De opinione probabili rectam conscientiam presse sumptam fulciente. (c. 224v)
Utrum cum quæstione de requisitis ad legitimam probabilitatem recte coniungi, vel misceri possit tractatio de probabilitate ad honeste operandum sufficiente, aut necessaria. Cap. I. (c. 225r)
An fas sit, opinionem, antequam veritati explorandæ conveniens diligentia impensa sit, amplecti, aut improbabili adhærere in praxi, vel saltem assentiri. Cap. II. (c. 228r)
Utrum ad licite operandum ex opinione probabili, necesse sit, ut feratur iudicium de ipsa obiecti honestate reali stante determinate ex una parte in se, et coram deo. Cap. III. (c. 237r)
An recte operandum certitudo saltem moralis de honestate partis minus tutæ, non solum iudicio conscientiæ proprio electionem sententiæ dictandi, sed etiam ipsimet sententiæ electæ sit perpetuo necessaria, nec satis ad id sit quæcunque opinio, etiam probabiliori sed, ubi utrinque, extant opiniones, tutior semper, sive sit æque, sive minus quoque probabilis, sit eligenda. Cap. IV. (c. 246r)
Utrum probabilis opinio quæcunque, etsi probabilior non sit, quando de sola actionis honestate sine alio comitante præcepto sermo est, sit mensura satis [”¦] per se ex parte sententiæ, ad licite operandum. Cap. V. (c. 313r)
Utrum in subito aliquo casu liceat opinionem, alioquin non satis probabilem, in usum revocare. Cap. VI. (c. 326r)
Utrum opinio parum probabilis licite in casu magnæ necessitatis possit deduci in praxim. Cap. VII. (c. 327v)
Utrum opinio parum probabilis, seu minimo probabilitatis gradu constans, licite in praxim deduci possit, etiam extra necessitatem. Cap. VIII. (c. 335r)
Utrum, quando una opinio evidenter probabilis ostensa est, liceat operari secundum oppositam, quanvis probabiliter tantum probabilis appareat. Cap. IX. (c. 340r)
Utrum semper fas sit amplecti in praxi opinionem probabilem facti. Cap. X. (c. 352r)
Utrum actio, vel omissio per se mala, invincibiliter ignorata, possit evadere formaliter bona. Cap. XI. (c. 356r)
Utrum opinio probabilis minus tuta, non solum a culpa eximat utentem ipsa, sed reddat quoque operationem, vel omissionem bonam. Cap. XII. (c. 367r)
-Disputatio XXXIV. De aliena opinione probabili ad honestandam operationem sufficiente. (c. 380r)
Prævia annotamenta. Cap. I. (c. 380r)
Utrum fas sit, alienam opinionem probabilem in praxi amplecti. Cap. II. (c. 382v)
Utrum, quando opinio aliena probabilis in praxi eligitur, necesse sit ab operante propriam deponi. Cap. III. (c. 396r)
Utrum, ut liceat propriam, vel alienam opinionem in usum revocare, opus sit, eam iudicare veram. Cap. IV. (c. 401r)
An fas sit opinionem aliorum probabilem in praxi usurpari, etiam ab eo, qui illam reputat falsam. Cap. V. (c. 402r)
-Disputatio XXXV. De opinione æque probabili ad honeste operandum satis idonea. (c. 408r)
Utrum satis sit ad recte agendum adhibere opinionem æque probabilem, etiamsi minus tuta, seu non tuta sit. Cap. I. (c. 408r)
Contrariis argumentis satis fit. Cap. II. (c. 430v)
Diluuntur rationes homem leitonii conantis probare vere esse in dubio, qui utramque contradictionis partem probabilem existimat. Cap. III. (c. 437r)
Expendo, et confuto D. Prosperi Fagnani fundamenta. Cap. IV. (c. 447r)
Demolior obstacula a Joanne Baptista Gonet, et a Vincentio Baronio fabricata. Cap. V. (c. 456v)

Contiene:
-Disputatio XXXVI. De opinione magis, vel minus probabili ad recte operandum accommodata, aut requisita. (c. 1r)
Recenseo doctorem, qui palam inficiantur fas esse opinionem minus tutam, simulque minus probabilem in praxi eligere. Cap. I. (c. 3r)
Affero in medium auctores, qui pro eadem sententia nefas esse reputante, minus tutam, minusque probabilem opinionem usurpare in praxi, vulgo, aut a quibusdam immerito adducuntur, quos partim hic trutinor, partim infra paulo post trutinandos enumero. Cap. II. (c. 6r)
Ostendo non semper esse licitum, nec semper illicitum, opinionem minus tutam, minusque probabilem simul, in praxi eligere, et quando nam id nefas sit; quando vero permissum. Cap. III. (c. 43r)
Fas quoque esse non nunquam eligere in praxi opinionem munus tutam evidenterque multo minus etiam ex consensu omnium ferme doctorum probabilem. Cap. IV. (c. 71r)